ناشنوایی که به عنوان کم شنوایی نیز شناخته می شود، وضعیتی است که با ناتوانی جزئی یا کامل در شنیدن صداها مشخص می شود. می تواند یک یا هر دو گوش را درگیر کند و در سطوح مختلف شدت بروز کند. ناشنوایی را می توان بر اساس بخشی از سیستم شنوایی که تحت تأثیر قرار می گیرد به انواع مختلفی طبقه بندی کرد.
1. کم شنوایی هدایتی: این نوع کم شنوایی زمانی رخ می دهد که مشکلی در گوش خارجی یا میانی وجود داشته باشد که مانع از رسیدن صدا به گوش داخلی به درستی شود. علل آن می تواند شامل انسداد جرم گوش، تجمع مایع به دلیل عفونت، آسیب به پرده گوش، یا ناهنجاری در استخوان های کوچک گوش میانی باشد.
2. کم شنوایی حسی عصبی: این شایع ترین نوع کم شنوایی است و در نتیجه آسیب به گوش داخلی یا مسیرهای عصب شنوایی منتهی به مغز است. این می تواند ناشی از عواملی مانند افزایش سن (پیس بیکوزیس)، قرار گرفتن در معرض صداهای بلند، برخی داروها، عفونت ها، ژنتیک، ضربه به سر، یا برخی شرایط پزشکی باشد.
3. کم شنوایی مختلط: این نوع کم شنوایی ترکیبی از کم شنوایی رسانایی و حسی-عصبی است که در آن آسیب یا اختلال در هر دو گوش خارجی / میانی و گوش داخلی یا عصب شنوایی وجود دارد.
4. کم شنوایی مرکزی: این نوع کم شنوایی زمانی رخ می دهد که در مسیرهای شنوایی یا مراکز پردازش در مغز مشکلی وجود داشته باشد. این می تواند ناشی از شرایطی مانند تومور، سکته مغزی یا سایر اختلالات عصبی باشد.
ناشنوایی می تواند موقت یا دائمی باشد و تأثیر آن بر زندگی فرد بسته به درجه و نوع کم شنوایی می تواند متفاوت باشد. می تواند بر رشد گفتار و زبان، ارتباطات، تعاملات اجتماعی و کیفیت کلی زندگی تأثیر بگذارد. گزینه های درمانی برای ناشنوایی ممکن است شامل سمعک، کاشت حلزون (برای کم شنوایی شدید تا عمیق)، دستگاه های گوش دادن کمکی، و تکنیک های مختلف ارتباطی مانند زبان اشاره یا لب خوانی باشد. برای افراد مبتلا به کم شنوایی مهم است که به دنبال ارزیابی پزشکی و کمک از متخصصان مراقبت های بهداشتی متخصص در شنوایی شناسی باشند.